Als je van lekker eten en Jazz houdt kun je best eens de grenzen van de Amsterdamse ring oversteken. In Rotterdam verdween het ooit redelijk befaamde Dizzy aan de gruizige ’s Gravendijkwal, maar verscheen het mooie havenuitzicht in het restaurant van Jazzpodium LantarenVenster en Jazzcafé Bird. Over het restaurant van LantarenVenster schrijven we in een latere post meer.
Bird is gevestigd aan de Raampoortstraat, in een ruimte onder de oude Hofpleintreinlijn. Mijn laatste culinaire herinnering aan dit gebiedje stamt van begin jaren negentig. Wij, toendertijd gretige maar armlastige studenten, aten éénmalig onbeperkt spareribs in een eetcafé waar ik de naam niet meer van ken.
Terwijl het boemeltje nog boven onze hoofden reed, bracht de chagrijnige bediening ons bij de eerste ronde nog eetbare spareribs. Bij iedere volgende bestelling, het was immers onbeperkt, werden de stukken vlees rauwer of verbrander, vetter of kouder. Zelfs het bier sloeg snel dood door de vette bekken.
De bovengenoemde Spareribbakker kon de ontwikkeling van het gebiedje onder de spoorlijn niet versnellen. De panden werden dichtgespijkerd, lange tijd was er niets te beleven.
Hoe anders zijn de ruimtes onder de rails van de voormalige forensenboemel gevuld.
Schreef Rotterdamkenner Bart van der Laak in september 2011 nog voorzichtig een ‘succeswens voor de ondernemers onder de bogen’ , getuige zijn Foursquare checkins drinkt hij tegenwoordig regelmatig koffie bij Lokaal , 1e klas koffie.
Onder het stukje spoorlijn aan de Raampoortstraat zijn verder enkele interessante winkeltjes en Bird gevestigd. Verderop ter hoogte van de Insulindestraat vind je een indrukwekkend assortiment design meubelen van Tafel Design en de Rotterdamse vestiging van kookschool Keizer Culinair.
De Luchtsingel, een lange houten voetgangersbrug die straks leuke plekken door heel Rotterdam verbindt, komt ook bij de bogen aan. Het feit dat deze architectonische verrijking van de stad een burgerinitiatief is, waar bij Rotterdammers gezamenlijk plank voor plank de bouw financieren, maakt het voor mij een van de interessantste stedelijke ontwikkelingsprojecten van de afgelopen jaren.
Kortom, Bird is gevestigd op een plek waar je vroeger niet kwam en je tegenwoordig best wel gezien wilt worden. De inrichting doet denken aan Berlijn. Een industrieel aandoend gebouw, met daarin een strakke maar warme inrichting. Een open keuken, zicht op het kleine podium. Kwaliteit zonder teveel opsmuk.
De kaart is geïnspireerd op Sicilië, volgens de chef omdat Sicilië net zo Eclectisch is als Rotterdam en mede door haar banden met New York best Jazzy is. Mij maakt zo’n uitleg niet zoveel uit. Ik vind Siciliaans eten gewoon erg lekker!
Naast de kaart zijn er mooie wisselende gerechten, zoals op onze avond een mooie kabeljauw en lamsstoof. De wijnkaart is best heel aardig, maar we kiezen gewoon een prima huiswijn. Specifiek ter informatie voor mijn medeblogger Casper, die daar erg opgesteld is: het brood is er prima en wordt geserveerd met een mooie olijfolie en grof zeezout.
De aardige, informele en weinig pretentieuze bediening brengt ons het voorgerecht. Cocquiles met nog wat lekkere dingen. Prima klaargemaakt, niet verrassend, wel lekker.
Echt blij worden mijn tafelgenoten en ik als het hoofdgerecht op tafel komt. Mijn lamsstoof is exact zoals ik het zou willen, en voor de neus van mijn beide tafelgenoten ligt een enorm stuk kabeljauw. Sappig, dik, vers… oemppfff…
Joop, die op Caspers stuk over Restaurant Anna reageerde dat hij niet tevreden was met de hoeveelheid kreeft, zou de trein naar Rotterdam moeten pakken om Kabeljauw te gaan eten.
De tijd begint te dringen, het concert in de andere zaal staat op losbarsten, dus we kiezen een espresso toe. Prima espresso, niets om over te zeuren.
Tijdens het eerste nummer komen we de zaal binnen. De violist gaat bij binnenkomst zodanig los dat ik er even in moet komen. De ultradiepe stem van Dwight Trible neemt je echter snel mee. In de veel te lege zaal creëert hij een dromige sfeer, een diep verlangen voor altijd. Het nummer Oohh… Child gaat diep in je aderen zitten. Voor even vergeet je dat je in een betonnen hal staat waar vroeger de treinen boven reden.
