De Oesterbar vraagt om vreemdgaan.
Dat schreef Arnon Grunberg in zijn lofzang over dit iconische restaurant aan het Leidseplein, toen hij eenmalig de rol van Hiske Versprille op zich nam. En aangezien ‘sex sells’ nog steeds een adagium is in de communicatieve geschiedenis, leek het mij ook een prima binnenkomer voor een blog. Want waar Grunberg in zijn Proefwerk namelijk gelijk in heeft, is dat dit restaurant inderdaad ‘uitstekend geschikt is om overspel voor te bereiden of geheime fusiegesprekken te voeren’. De Oesterbar isvreemd genoeg bij de meeste Amsterdammers niet bekend of staat niet op hun radar. En dat terwijl het al decennialang (1938 mensen!!!) standhoudt te midden van de krochten van het Leidseplein. En ja, zoals Arnon dan waarschijnlijk beredeneert: hier loop je dus niet zo snel de kans dat je je buurman, buurvrouw, clubgenoot, vage bekende of voormalige collega tegen het lijf loopt.
Hoog tijd voor ons om eens een kijkje te gaan nemen. Want de locatie kan eigenlijk niet beter zijn: schuin tegenover pak’-m-beet Paradiso, in een buurt waar het vooral draait om ranzige snacks, pluchen klomp-hoofddeksels, pizza’s voor 5 euro en dus niet om delicate visproducten. En dat terwijl wij juist niets liever willen dan een nachtje dansen in deze poptempel na een avondje lekker dineren in de buurt.
Bij onze avond was het niet de 83-jarige gastvrouw Tine die ons net als Arno in vervoering bracht, maar waren het vooral de schalen oesters en de voortreffelijke Viognier. Want dat is wat je bij De Oesterbar kunt verwachten: klassiekers op het gebied van vis, schelp- en schaaldieren, en met dito wijnen erbij (in willekeurige volgorde). En dat allemaal afgetopt met een wit interieur inclusief maritiem-geschilderde tegels en een aquarium. Een traditioneel visrestaurant is namelijk niet compleet zonder een bak levende vissen die je blanco aankijken en nog niet in de gaten hebben dat hun soortgenoten straks op jouw bord terechtkomen.
Ik vond het restaurant daarmee een verademing. In de Instagrammable wereld die wij dagelijks met z’n allen scheppen, waarbij het ene hangplanten interieur nog gelikter is dan het bakstenen muurtje van de ander, is een zaak als De Oesterbar gewoon genieten, en al helemaal voor het Leidseplein. Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan en je even mee teruggenomen wordt naar een visrestaurant in Franse vakantiestreken waar je tijdens de zomervakantie met je ouders kwam. Zo’n restaurant waar je ieder moment een maître met een ochtendhumeur naast je tafel verwacht inclusief opschrijfblokje en morsig zwart gilletje. Ik noem het maar gewoon een Heimwee-restaurant.
Wat we verder van het eten vonden? Bij hoge uitzondering verwijs ik nu gewoon eens volledig naar de tekst en ervaring van een ander. Er valt niets toe te voegen aan Arnon’s Proefwerk. Ook wij verlieten licht euforisch De Oesterbar. En ook wij komen er terug.
Leidseplein 10
