Klassiekers moet je koesteren. Of het nu gaat om muziekstukken, auto’s, gerechten of horecalocaties. Zo geniet ik minimaal eens per jaar van een steak Béarnaise in één van de vele brasserieën van de FLO-groep in Parijs, doe ik Katz’s Delicatessen aan als ik in NYC ben (helaas laat de portemonnee dát niet ieder jaar toe) en flans ik thuis graag een huzarensalade in elkaar, uiteraard met zelfgemaakte mayo.
In Amsterdam heb je ook een paar klassiekers, al zijn het er niet heel veel omdat het verloop nu eenmaal zo hoog is en de kwaliteit vaak wisselend. Maar er zijn een paar pareltjes die nu eenmaal altijd constant populair blijven.
Zo’n 25 jaar terug opende grand-café Luxembourg haar deuren op het Spui en was vrijwel direct een hotspot die, zeker op de vrijdagmiddag, bijna uit haar voegen barstte. Enge makelaars, gladde advocaten, snelle vastgoedjongens en meer van dat gespuis namen de zaak over en luidden luidkeels het weekend in. Met bier, bitterballen en vettig achterover gekamd haar. Vespa’s zoals men ze nu kent reden er toen nog niet rond. Was dat wél het geval geweest, dan zou op de vrijdagmiddagen de concentratie Italiaanse snorfietsen op het plein vrij flink geweest zijn, kan ik u melden.
De rest van de week was het publiek gemêleerd. Op zondagochtend klonk er klassieke muziek en las men een krantje onder het genot van een ontbijt, doordeweeks lunchten er zakenmannen en dagjesmensen en in de avond kon je er prima eten. Kortom, een zaak die een belangrijke functie in de stad bekleedde, Luxembourg was er voor iedereen! Het succes was dan ook ongekend, na enige jaren kwam er op de Willemsparkweg café Lexington en in Amstelveen café Liechtenstein bij. Laatstgenoemde werkte niet op die plek en Lexington trok wel héél veel onderwereld aan, iets dat uiteindelijk de ondergang betekende.
Luxembourg bleef constant en populair. Maar toen… jaren later… ging het mis. De zaak werd verkocht aan de hoogste bieder en dat bleek op dat moment Sjoerd Kooistra te zijn. Het is inmiddels alweer een tijdje geleden maar ik denk dat iedereen nog wel weet dat dat weinig goeds kon betekenen. De prijzen schoten omhoog, de kwaliteit schoot omlaag en als een soort protest tegen Kooistra bleven de Amsterdammers weg. Wat overbleef was een zielloze zaak met misdadig slecht personeel en wat verdwaalde toeristen die in de fuik liepen.
Maar gelukkig heeft dit sprookje een happy end! Alweer een tijdje geleden (exacte jaar moet ik u schuldig blijven) werd Luxembourg overgenomen door de Good Food Group. Zij hadden al flink wat zaken zoals van Puffelen, Wildschut en Proust. Nu is het vaak zo dat als een dergelijke groep een zaak inlijft, dit ten koste gaat van de authenticiteit en de kwaliteit. Maar in dit geval is dat zeker niet aan de orde!
Het was inmiddels al weer een jaar of zes geleden dat ik voor het laatst voet over de drempel zette, ook ik wilde er een tijd uit principe niet komen. Maar ik werd getipt door meesterkok John Halvemaan om er toch zeker weer eens te gaan lunchen. En gelukkig maar! De zaak zat deze zaterdag propvol maar ondanks dat hadden we snel een tafel en was de bediening vliegensvlug bij ons. Drankjes kwamen snel en ook de lunch, een Croque Madame stond ook binnen tien minuten op tafel. Deze was uitstekend bereid, goed warm en had wat mooi aangemaakte sla aan de zijkant. Eenvoudig en heerlijk! En ook de sfeer die het vroeger had, is weer terug. Een leuke mix van mensen aan de tafeltjes, goede mensen in de bediening met, net als vroeger, de stropdas strak in het overhemd gestoken en uiteraard het prachtige interieur waar weinig aan veranderd is.
Kortom, je kunt hier weer prima gezien worden!
Café Luxembourg
Spui 24
www.luxembourg.nl
