Zo’n negen jaar geleden heb ik me – vooruitlopend op alle Rens Kroesjes van deze wereld – ook eens aan een detox gewaagd. Niet met van die Patty Brard-achtige klysma’s, maar door mezelf op het gebied van eten en drinken van alles te onthouden. Eigenlijk alles wat het leven normaal gesproken zo lekker maakt. Mijn doel: van mijn nicotine-verslaving afkomen. Want elimineerde ik al die verleidingen, dan zou ik vast niet tanen naar een sigaret. Want dat mocht ook niet.
Zo’n dikke acht jaar later kan ik met recht zeggen dat dat stoppen met die sigaretten gelukt is. Maar nog steeds herinner ik mij de euforie die ik voelde toen ik na vier weken zonder vlees, pasta, witte rijst (nooit meer zilvervlies on my behalf…), theïne, cafeine, suiker en mijn zo geliefde glas wijn weer los mocht.
Althans, vooral het begin van de avond herinner ik me. Al na vier weken zonder alcohol bleken drie glazen wijn namelijk killing. Ik had die avond afgesproken bij Restaurant Dauphine en gelukkig hoorde ik ’the morning after’ dat de andere gasten er niets van gemerkt hebben, dat ik vooral een uiterst vrolijke dronk had. Het eten van die avond kan ik in ieder geval met geen pen beschrijven, ik weet wel dat ik me kostelijk heb vermaakt en dat ik nog een keer terug wilde keren voor een schaal fruit de mers. Want daar was ik met mijn honger naar rood vlees die avond niet aan toe gekomen.
Dus wat doe je al die jaren na dato als je op zoek bent naar een restaurant met sowieso voldoende parkeergelegenheid ter plaatse? Juist. Dan keer je terug naar Dauphine. En het mag gezegd worden: terwijl de oude Citroen-garages aan het Olympisch Stadion nu hoogtij dagen vieren, kan het geen kwaad om deze oude Renault-garage in je achterhoofd te houden. Het interieur is er tijdloos genoeg om mooi te blijven, en de menukaart met vele Franse klassiekers biedt voor ieder wat wils.
Helaas nog steeds geen groot fruits de mer-plateau, maar – de ‘r’ is immers in het jaargetij – een heerlijke pan mosselen, na de door de vriendelijke jongeman in de bediening aangeraden tartaar van zalm vooraf. En hooray, hooray, aftoppen met mijn ultieme favoriet.: ook hier staat sans gene de Dame Blanche namelijk gewoon op de menukaart. Mijn vader zou trots zijn geweest op me.
Nog twee pluspuntjes die ook het benoemen waard zijn: bij Dauphine hebben ze een meer dan leuke wijnkaart met alleen al qua wit negen wijnen per glas (die Buzeron Aligote is een aanrader voor wie van wat zwaardere wijnen houdt). Bovendien heeft het personeel zijn ogen niet in zijn zak, en werkte op de avond dat ik er was in ieder geval als een geoliede machine.
En zo is Dauphine een prima locatie als je bijvoorbeeld voor een zakelijk diner of lunch geen flater wilt slaan, of als je een veilige stek zoekt om je (schoon)ouders mee naartoe te nemen. De gemiddelde leeftijd ligt wellicht wat hoger dan ergens anders (tenzij je de horeca in de Concertgebouw-buurt gewend bent), maar in sommige gevallen kan dat eigenlijk ook helemaal geen kwaad.
Prins Bernardplein 175
