Vandaag exact een jaar geleden introduceerde het Parool de term ‘nouveau ruig’, daarmee verwijzend naar de groep chefs, bij voorkeur gekleed in geruite shirts en/of jeans, inclusief in 9 van de 10 keer aangevuld met tattoo, de welbekende gezichtsbeharing (lees: snor) of anders minimaal een woest aantrekkelijke ongeschoren kop. Chefs met ballen, so to speak. Met slechts één missie in hun leven: ons Amsterdammers weer de smaak laten ervaren van gewoon goed, eerlijk en zij het vaak ietwat ‘vergeten’ eten. We wisten toen nog niet dat de bedenkster van de naam voor deze kokende hipsters bijna een jaar na dato geïntroduceerd zou worden als de nieuwe ‘Proefwerk’-legende van deze zelfde populaire krant uit 020. Het moge duidelijk zijn: met een ontdekker van een van de beste foodie-phenomena van Amsterdam, moet het met deze wekelijkse rubriek vast goed gaan komen.
Deze (h)eerlijke keuken is namelijk een blijvertje gebleken, en trekt zelfs alsmaar nieuwe aanhangers aan. En hoewel Catch bij voorkeur de ‘Hollandse Nieuwe’ ontdekt uit onze hoofdstad, maken we voor de Nouveau Ruig graag een uitzondering. Zo likt Casper nog steeds met regelmaat zijn vingers af bij de overheerlijke kippetjes van Rijsel en prikt ondergetekende maar al te graag een vorkje mee – bij voorkeur aan de bar – bij de achterburen van Le Hollandais. Want soms tref je nou eenmaal een blijvertje, net als dat gaat in relaties. En op blijvertjes, daar moet je zuinig op zijn, deze koesteren, er vooral zo nu en dan voor omrijden en steeds maar van blijven genieten.
En dus schoof ik afgelopen zaterdag – uitpuffend en nagenietend van de avond ervoor – sinds een paar maanden om diezelfde reden gewoon maar weer eens aan bij Firma Pekelhaaring, het ‘ruigste’ café-restaurant aan de Van Wou, van de gebroeders Van der Nagel (bij een breed publiek ook bekend van Firma Speijkervet). En trouw aanhangers dus van deze pure keuken. Hier geen mooi opgemaakte flufjes op je bord, maar gewoon goed en vooral voldoende eten. Bij deze broers draait het om mooie ingrediënten, klassieke smaken, en veel inspiratie uit de Italiaanse keuken. En eerlijk waar, een stevige bruine boterham met op je tong smeltende prosciutto, rucola, een gepocheerd eitje, een beetje vers geschaafde parmezaan en een truffeldressing is nu eenmaal precies waar je behoefte aan hebt na een goed avondje stappen. Cappucinootje erbij, een vers sapje en een fles water, en klaar is Kees.
Maar wat mij persoonlijk het meeste aanstaat van deze zaak – uiteraard naast hun liefde voor lekker eten? Dat is het feit dat de keuken vanaf 12 uur open is, en dat vanaf dat moment alles van de menukaart de hele dag door te bestellen is. Je moet immers kunnen eten wanneer je d’r zin in hebt. En dat geldt ook gewoon voor het toetje of dat warme voor- of hoofdgerecht. Kijk, en dat is nou een ‘levensfilosofie’ waar ik niet hard genoeg om kan juichen.
Van Woustraat 147-149
