Net als iedere tiener had ook ik in mijn jonge jaren een aantal helden. Op posterniveau waren dat natuurlijk vooral de geijkte ‘pretty boys’ van het witte doek. Op een uitzondering na, al ging het hier niet zozeer om het uiterlijk als wel om andere kwaliteiten. Namelijk: de Beastie Boys. Wellicht in eerste instantie enigzins aangestoken door enkele smakelijke skaters in de nabije omgeving, maar toch, voor een typisch hockeymeisje uit omgeving Den Haag was het best een interessante muziekvoorkeur. Dat werd dan ook met regelmaat door de aanwezige ouders luidkeels benadrukt, al verdenk ik hen er nog steeds stiekem van dat dit vooral te maken had met het bijbehorende volumeniveau bij de muzikale uitingen van deze hiphop-iconen.
Lees verder