Iedereen zal wel zo z’n eigen rituelen hebben als hij of zij met de vakantie begint. De één slaat meteen een slof sigaretten in, de ander begint al een week van te voren, als heel ritueel, met het inpakken van de koffer en wéér een ander ligt al drie weken voor vertrek onder de zonnebank voor alvast dat eerste kleurtje zodat je niet spierwit aan het zwembad verschijnt.
Wij hebben altijd ons vaste ritueel op Schiphol. We arriveren bijtijds zodat we voldoende tijd hebben voor het rondneuzen in de boekenkiosk, het proberen van 20 luchtjes in de taxfree shop en het uitchecken van de nieuwste gadgets. Vervolgens bestellen we een welverdiend glas wit in de Bubbles Seafood & Winebar, alvorens we richting gate stiefelen. En van dat wijntje vraag ik me nu, net geland en in de bus naar Stockholm, af waarom we daar eigenlijk al jaren ons geld brengen. Ok, je zit er leuk en je kunt lekker mensen kijken. Tevens staan we altijd aan het begin van enkele dagen of zelfs weken vakantie dus zie je sowieso alles een beetje door een gekleurde bril.
Maar ik denk toch echt dat we vanaf het volgende bezoek aan het vliegveld ergens anders de vakantie gaan inluiden. Want eigenlijk heeft deze bar de slechtste, meest onbeschofte en ongeïnteresseerde bediening die ik in lange tijd heb gezien.
Het viel al eerder op dat de jonge dames en heren achter de counter eigenlijk nooit weten wat ze verkopen en er standaard een ‘huh’ of ‘watte’ volgt als je een glas van hun eigen kaart bestelt. Ook zijn de collega’s zonder uitzondering meer met elkaar bezig dan met de gasten. En als je de absurde prijzen die zij vragen voor wel heel karige sushi neertelt, mag je echt wel wat meer verwachten.
Een man op leeftijd naast ons zit braaf aan zijn tafeltje te wachten met een dom vlaggetje voor zich zodat de bediening (altijd keurig gekleed in witte lakei jasjes, dat dan weer wel) weet waar ze hun overpriced gerechtje kunnen neerzetten. Meneer krijgt z’n zalm wrap en zegt direct in gebrekkig Engels dat het niet is wat hij besteld heeft. Hij had toch echt iets anders aangewezen, zei hij. De serveerster diende hem direct van repliek. Ook zij in gebroken Engels: ‘Dit heeft u toch echt besteld. Ik herhaalde het nog!’ En hij weer: ‘Ja dat zal wel maar ik bedoelde iets anders’. Dus zij met z’n tweeën terug naar de vitrine zodat hij deze keer het gerecht kreeg wat hij bedoelde. Alle collega’s stonden wat dommig op een kluitje te gniffelen, hoe kon die meneer toch zo stom zijn?!
Even later kwam hij terug met hetzelfde gerecht in zijn hand. Hij had zich kennelijk vergist of had zich iets anders van het gerecht voorgesteld. Kan gebeuren, zeker gezien de leeftijd van meneer. Hij bleef overigens steeds correct en vriendelijk. De serveerster pleurde het bestek neer en wenste hem smakelijk eten en gooide er voor de vorm nog een ‘excuus voor het misverstand’ achteraan. Waarop haar collega met schelle stem door de zaak gilde: ‘Wát?? Ga je je excuus aanbieden? Ben je gek ofzo? Tsssss! Hij is fout hoor!!!´
Dus hoe keurig ze er ook uitzien en hoe lekker we er ook altijd zitten, zolang de manager (nog nooit iemand gezien die leiding nam) niet een bezem door de zaak haalt en het gehele huidige team eruit trapt en mensen aanneemt die het wél begrepen hebben, brengen wij ons geld een deurtje verder….
Zo, dat moest ik even kwijt!
