Uitgelicht standaard

Rotterdam en Den Haag hebben allebei een unique selling point. Café Brasserie Dudok. Mede dankzij misschien wel de lekkerste appeltaart van de stad. Een ontmoetingsplek voor de hedendaagse stadsgenoot, waar de kwaliteit van de bediening en hetgeen je respectievelijk in je glas of op je bord krijgt, een constante factor heeft. Jammer genoeg voor mij is de vonk tussen de eigenaren van dit fenomeen en mijn oh zo geliefde 020 klaarblijkelijk nog steeds niet overgesprongen en moet ik dus aftaaien richting mijn Haagse voorland wanneer ik deze sfeer weer eens wil proeven. Laat staan de appeltaart.

Jaren geleden heb ik nog wel eens gedacht dat ik in Amsterdam een equivalent gevonden had, in de vorm van Café De Jaren. Sterker nog, na het behalen van mijn eerste welverdiende studie-papiertje heb ik hier zelfs een keer een afstudeerborrel gegeven. De hippe kant van Amsterdam moest ik toen kennelijk nog ontdekken. En op een of andere manier heb ik de afgelopen jaren erna eigenlijk nooit meer een voet over de drempel gezet. Misschien wel met reden. Althans, dat realiseerde ik me toen ik vorige week riep om uitgerekend hier even ‘een spontane koffie te doen’.

En hoewel ik normaal gesproken dol ben op spontane koffie’s – sterker nog: they make my day – werd het ‘m in dit geval niet. En dat had in de verste verte niets te maken met mijn charmante gezelschap. Het leek of de tijd hier jaren heeft stilgestaan. Letterlijk Jaren heeft stilgestaan. Want er is geen steek veranderd. En dat hoeft ook echt niet altijd, maar in dit geval voelt het een beetje aan als ‘net niet’ of eigenlijk ‘net niet meer’. De bediening en de kaart is best hoor, maar om nou te spreken van exceeding expectations… neuh.

Ik zeg dus tijd voor een frisse wind, want aan het pand, en zomers al helemaal aan het terras (gevalletje prima zon-stand), hoeft het niet te liggen. Misschien dus toch maar eens nadenken over dat appeltaart-concept uit Zuid-Holland. Neem er alleen niet De Jaren de tijd voor…

Café De Jaren