Van oorsprong heb ik eigenlijk niet zoveel met Amsterdam. Ik ben geboren en getogen in Den Haag en omgeving, en nog steeds mis ik af en toe ‘mijn’ stad achter duinen. Inclusief de Haagse foodklassiekers, want die zijn daar ook volop. Een van mijn favoriete foodspots tijdens mijn tienerjaren was misschien wel slagerij Dungelmann, waar mijn moeder en ik voordat we de stad in gingen, steevast een broodje ‘Croquet’ haalden. Een beetje de Holtkamp van het Haagse, alleen dan in 070, en met een duidelijke slagersignatuur. Want ja, die verschilt nu eenmaal van de patissiersvariant. En qua sentiment vergelijkbaar aan een bezoekje aan de one and only Eetsalon Van Dobben, zoals Casper een tijdje geleden ook al orakelde.
En nog steeds loop ik graag een blokje om via Dungelmann als ik in Den Haag ben. Er kleeft voor mij aan dit zogenaamd simpele snackje gewoon een nostalgische smaak waar je u tegen zegt. En hoe hard grote merken ook hetzelfde proberen te bereiken, het lukt vaak niet. Simpelweg omdat ze het gevoel kwijtraken met hun ‘cultural (of misschien in dit geval: culinairy) heritage’.
Zeer verrast en vooral geïntrigeerd was ik dan ook toen ik een uitnodiging ontving van de smaakmakers van Van Dobben voor een croquetten-workshop. De aanleiding? Van Dobben, ook een merk van nationale omvang, gaat weer volledig terug naar zijn eigen roots. Terug naar de smaak, de ambacht, de receptuur (van Aat van Dobben zelf, uit 1945), en dus de belevenis van vroeger. En dat wilden ze mij (en nog wat andere foodbloggers, zoals Culy.nl, KokenmetKarin.nl en UitPaulinesKeuken.nl) graag laten proeven.
Een prima idee, als je het mij vraagt. Want volledig transparant willen zijn over de verse ingrediënten die je gebruikt, een kijkje achter de schermen willen geven van je complete productieproces, en dus trots kunnen zijn op je product, dat is een stap die veel partijen in de voedselindustrie helaas nog niet maken. Maar Van Dobben dus wel. En ik moet zeggen: bravo! De smaak is misschien even wennen, omdat wij zo gewend (lees: verpest door) zijn aan onnatuurlijke smaakversterkers, dat we de echte smaken vaak niet meer herkennen. Maar ik vind hem lekker. En ambachtelijk, ook al komt hij uit een fabriek. Het productieproces is namelijk exact hetzelfde als wanneer je in het klein, en met de hand een kroketje maakt. En dat Piet, de Meester Croquettenmaker, ook nog eens gepassioneerd kan vertellen over de bereidingswijze van een mooie kroket, en dat het rollen van je eigen kroket gewoon ontzettend leuk is om te doen (en hij minimaal of eigenlijk net zo lekker smaakt), dat maakt zo’n middag er alleen nog maar leuker op.
En dus heb ik besloten om een nieuw (tweede) jeugdsentiment te creëren. Door maar eens wat vaker van een Amsterdams (broodje met) kroketje te gaan genieten. ’t Schijnt namelijk nog minder calorieën te bevatten dan een broodje gezond. Dus als smaak nog geen goede reden is, dan haalt dit je misschien wel over de streep.
