In de rubriek Straatblik gaan we op avontuur. We kiezen een straat en gaan op een culinair onderzoek uit. We kiezen niet noodzakelijkerwijze een straat waarvan je verwacht dat je er lekker kunt eten, maar juist iets waar nog wat te ontdekken valt.
Voor menige Amsterdammer is Noord volledig gestoord. Je komt er niet, je eet er niet. Ook de Van der Pekstraat lijkt in eerste instantie redelijk aan het vooroordeel te voldoen dat je er Döner kunt krijgen en dan snel door moet fietsen.
Maar als je door je wimpers heen kijkt, dan heeft de Van der Pekstraat eigenlijk best iets statigs. En met goede moed proberen stadsdeel en woningbouwvereniging de straat een boost te geven. Om nieuw winkelaanbod te krijgen worden benedenwoningen waar de bewoners uittrekken omgebouwd tot miniwinkels. Voor een prikkie mogen pioniers daar hun nering starten en hun geluk beproeven.
Op zich zijn de toekomstige ontwikkelingen ook niet zo slecht. Over een paar jaar is de halte van de Noord-Zuidlijn op steenworp afstand. Nu al worden de luxe appartementen van Overhoeks langzamerhand bewoond, hetgeen een flinke injectie is voor het gemiddelde besteedbare inkomen in de buurt. In de Tolhuistuin worden regelmatig feestjes georganiseerd en begin april opent Filmmuseum Eye haar deuren. Allemaal factoren die zouden kunnen bijdragen aan meer bezoekers in de Van der Pekstraat.
De Wallstreet Journal schreef “A better analogy now might posit Noord as Amsterdam’s Berlin: still poor in parts perhaps, but sexier all the time.”
Maar wat betekent dat nú, vandaag, voor het culinaire aanbod in de Van der Pek? Leidt het aanbod van goedkope winkelruimte tot smakelijke hoogstandjes? De winkeltjes worden onder andere gevuld door een zaak met prachtige Marokkaanse jurken, een textieldrukkerij en wat initiatieven zoals een buurtwinkel waar buurtbewoners hun tweedehands spullen kunnen verkopen. De kledinghersteller waar ik mijn kleding voor de stomerij achterlaat kent zijn klanten bij naam. Schone kleren echter, kan je niet eten…
American Cake Decoration Supplies bezet een van de nieuwe winkeltjes. Suikerzoete ingrediënten, workshops, alles rondom roze taartgenot. Ongetwijfeld een verrijking voor de buurt, maar mij trekt het wat minder. De aanblik van de etalage slaat al op mijn glazuur.
Een van de eerste pioniers in de straat was AbraCalabria. Een delicatessewinkel van Wensley. Een Surinaamse Italiëliefhebber met een witte hoed. Wensley kon smakelijk vertellen over zijn tochten naar Italië al waar hij de lekkerste kazen en fantastische citroen olijfolie inkocht. Deze vrolijke smulpaap hield van zijn spullen. Met de breedste lach zocht hij er een flesje Refosco van Terre di Ger bij of bereidde hij een lunch voor. Helaas bleef de winkel op een slechte dag gesloten. We missen Wensley.
Maar de Van der Pekstraat laat zich niet uit het veld slaan. Inmiddels is de winkel van Wensley overgenomen door Il Pecorino. Niet alleen verkoopt deze winkel die heerlijke Italiaanse schapenkaas, er zijn ook mooie hammen, pasta’s en andere Italiaanse lekkernijen. Broodjes zijn niet te versmaden, afhaalmaaltijden zijn vers en koffie is echt prima. Helaas loop ik met name op zondag voorbij. En zondag, tja dan is de winkel dicht.
Is zondag dan toch Dönerdag op de Van der Pekstraat? Niet noodzakelijkerwijze..
Behalve de Marokkaanse groenteboer is ook de Marokkaanse vishandel Royal Vis & Traiteur op zondag geopend. Kijk… en dat is een verrijking voor de buurt. Mijn absolute favoriete gerecht in de Van der Pekstraat op dit moment is de vissoep. Voor slechts 2 euro krijg je een flinke bak rijk gevulde soep, een halve citroen en stukken stokbrood. Oempffff… daar rij je voor om!
