De stad blijft zich maar verder vullen met Frans-geïnspireerde, bistro-ingestoken nieuwe zaken. Klassiek Frans is het Nieuw Amsterdams, zeg maar. Terwijl het eigenlijk zo oud als de weg naar Rome is. En hoe leuk al deze nieuwe zaken wel niet zijn, met de Nacional aan het Leidseplein als de laatste aanwinst, toch zijn er in de stad nog wel een aantal zaken die op dit vlak ook het vermelden waard zijn. En al jaren weten dat het brasserie eten ongeëvenaard lekker is.
Zo is Brasserie Flo er eentje van het kaliber die je gewoon op je lijst met bistro-to-go’s erbij kunt zetten. Of liever: kunt laten staan. Om voor het eerst of juist te herontdekken. Waar je met een gerust hart je (schoon)ouders mee naar toe kunt nemen, maar ook je zakenrelatie of je je-ne-sais-quoi die je op dat moment voorhanden hebt om samen een avondje te genieten. Flo is namelijk voor iedere setting een aanrader, zolang het maar niet te hipperig hoeft te zijn. Zelfs een vleugje oubolligheid kan verdragen. En als dat het geval is, dan kun je bij Flo genieten van de klassiekers, met het rood pluche in je rug. Want zo hoort dat nu eenmaal bij een zaak als Flo. Van steak tartare tot aan escargots. Van de sole meunière tot aan crème brulée.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik tot voor kort zelf nog geen voet over de drempel had gezet bij deze zaak. En dat terwijl ik groot fan ben van het grote Flo-broertje in Reims. Wat mij betreft veruit de favoriet bij een korte pitstop in de champagne om een doosje of 1, 2 of 3 bubbels in te laden op weg naar of van het jaarlijkse vakantieadres. Omdat je hier op alle mogelijke manieren kunt genieten van de legendarische combinatie bubbels en fruits de mer. Inclusief niet te vergeten de licht chagrijnige maîtres, zoals je die alleen maar in Frankrijk kunt vinden. Alsof ze het ooit zelf hebben uitgevonden. Een heerlijke combinatie, ik kan niet anders zeggen.
Maar hoe grandioos ik deze brasserie in Reims dus wel niet vind, was het kleine Nederlandse zusje aan het Rembrandtplein tot voor kort nog steeds niet bezocht. Misschien uit angst dat ik – na zoveel goede ervaringen in Reims te hebben gehad – in Nederland de zaak slechts volledig gedesillusioneerd zou gaan verlaten.
En ja, ik moet toegeven dat de maîtres ietwat jonger zijn uitgevallen dan bij de Franse equivalent, zij het vak wellicht wat minder tot kunst verheven hebben, en vooral niet zo heerlijk hautain zijn, maar gewoonweg beleefd en vakkundig. Maar daar blijft het bij. De Amsterdamse Flo is wat mij betreft een zaak die dus wat meer aandacht verdient dan hij nu krijgt daar in het verdomhoekje van het Rembrandtplein, schurend tegen de spelonken van de Cool Down. Het is namelijk buitengewoon goed toeven in Flo. Zelfs wanneer je de champagne voor de gelegenheid eens achterwege laat, en de glazen laat vullen met een mooie wit uit de Loire. Vis moet immers zwemmen, net als de oesters die eraan vooraf gingen. Goede tip voor de twijfelaars of de nog iets minder onderrichte oesterliefhebber: bestel vooral de proeverij. Inclusief uitleg over de smaakbeleving en de ultieme volgorde om deze schandalig lekkere schelpjes te verorberen, en dus een perfecte manier om het diner te starten.
Met een gelukzalige lach op mijn gezicht liep ik hier ’s avonds dus weer naar buiten. En dat kwam niet alleen door de overheerlijke Dame Blanche (loved it!) die ik als derde gang nog even naar binnen had mogen werken. Nee, het was alsof ik even op een mini-vakantie was geweest. Genoten had in Reims. En dat te midden van de tourist traps op het Rembrandtplein. Dus bij deze besloten: als een etentje dat bij je teweeg kan brengen, dan moet je dat vooral dus nog een keertje doen. Waarbij ik wel moet zeggen dat ik de volgende keer de vis laat voor wat het is en me volledig te buiten zal gaan aan het echte werk: een Plateau Fruits de Mer. De Royal-variant om precies te zijn. Who’s with me?
Amstelstraat 9
