Stiekem denk ik dat voor alle foodies eten bij een (potentiële) Michelinzaak het summum is. Befaamde chefkoks zijn voor culinaire wellustelingen als ik zeg maar wat Justin Bieber is voor pubermeisjes. We zwijmelen bij de gedachte aan hun eten, we fantaseren over hoe exquise de foodbelevenis zal zijn wanneer we eindelijk voet over de drempel mogen zetten en we raken door het dollen als De Chef zelf aan tafel het menu komt uitleggen.

Wij proberen dan ook minimaal 1 keer per jaar het geld uit ons zak te laten kloppen door aan te schuiven bij een topzaak. En in de meeste gevallen wordt je hiervoor rijkelijk beloond. Een van de mooiste momenten in mijn leven was het bezoek aan het Brouwerskolkje, zo’n vijf of zes jaar geleden. Rond half acht namen we plaats in de zaak dat leek op een verbouwde hockeykantine, om vervolgens vijf en een half uur lang “Ooooh!” en “Aaaaah!” te roepen richting de chef Moshik Roth die ons de kneepjes van het moleculaire gastronomische vak liet zien. Een chef die gedreven werd door passie en die aan het einde van de avond (we gingen weer eens als laatste weg) nog een rondleiding gaf door de microscopisch kleine keuken inclusief uitleg van alle nieuwe soorten slow-foodachtige apparaten (inclusief vacumeermachine, want die hadden we op de hotelschool vast nog nooit gezien). Een chef die het nodig vond om ons voor het verlaten van de zaak een blik te laten werpen in zijn schuurtje, waar tussen de sloven van de zwarte brigade zijn grote trots, de stikstoftank, stond opgeslagen. Een chef met een vrouw aan zijn zijde, die de scepter zwaaide over het restaurant en die liefkozend toekeek terwijl haar grote liefde ons uit de doeken deed hoe vaak hij per jaar met Ferran Adria belde (een paar keer). Een chef die het in the heat of the moment zelfs niet erg vond dat een gast (lees: moi) even de keuken binnenkwam walsen om een vlek uit haar kleding te deppen.

En misschien is het daar dit weekend wel mis gegaan. Want met bovenstaande ervaringen in je binnenzak, was de boog wel extreem gespannen toen we aanschoven in zijn nieuwe zaak in Amsterdam, &Samhoudplaces. Volgens de eigenaren, chefkok Moshik Roth van het eerdergenoemde Brouwerskolkje en serviceconsultant en zelfbenoemd -goeroe Salem Samhoud waarschijnlijk het toekomstige beste restaurant van de wereld. Met als enige missie in het leven (ik quote de menukaart) “een mooiere toekomst te bouwen en via een gastronomische belevenis de wereld te inspireren en mensen met elkaar te verbinden. Door mensen van een plek te voorzien waar je kunt eten, drinken, socializen, werken, vergaderen en brainstormen, van muziek en beeld kunt genieten (echt waar, ik heb het niet zelf verzonnen), waar je mensen kunt ontmoeten, kunt ontdekken en reflecteren”. Want vooral het laatste is kennelijk enorm belangrijk wanneer je een avondje uit eten gaat.

Maar de vraag is: gaat dit restaurant Noma in Kopenhagen van de troon stoten? Nee. Ik denk het niet. Want &Samhoudplaces is een commercieel concept, en geen restaurant waar een chef jarenlang keihard heeft geknokt om een felbegeerde Michelinster te krijgen. Een plek waar wij gewone stervelingen niet verliefd, geraakt of geprikkeld worden door een commercieel concept waarvan de chefkok en createur zelf niet eens aanwezig is maar enkel ooit een trucje heeft uitgeprobeerd en dit vervolgens door heeft gegeven aan zijn discipelen. Mensen worden in mijn optiek namelijk geraakt door een persoon vol passie verteld over zijn vak, die zijn kennis en kunde met liefde op je over probeert te brengen. Via zijn verhalen, maar vooral ook via hetgeen er op je bord ligt. En die passie is niet terug te voelen bij &Samhoudplaces.

Moshik en Sam hebben een zaak neergezet die wereldwijd te kopiëren valt. En dat willen ze ook. Want daarmee kunnen ze namelijk geld verdienen. Heul veul geld. Met service dus. Maar is service een sommelier met een echt te grote nepglimlach op zijn gezicht die zelf in een adem zijn eigen “alsjeblieft” al beantwoord met een “dank je wel”? Is service een bediening die je bijna vergeet een volgend glas wijn in te schenken omdat aan de tafel achter je een ex-profvoetballer (Frank of Ronald, in ieder geval die ene met die bril) aanschuift met een jaarsalaris met iets meer nulletjes dan jijzelf? Mijn antwoord is nee. Dit is een self fullfilling prophecy die alles behalve oprecht aanvoelt.

Kortom, ik verlang terug naar het Brouwerskolkje. Naar de een van de allermooiste culinaire hoogtepunten uit mijn leven. Naar de Chef die mij met mijn hakjes aan over een grasveldje liet lopen om een RVS-tank in een krakkemikkig schuurtje te bekijken.

Een vriendelijke jongeman van de zwarte brigade (in ongedwongen spijkerbroek overigens, want dat is hip) probeerde nog te redden wat er te redden viel door te zeggen dat uitgerekend vanavond Moshik niet aanwezig was, maar dat hij er normaal gesproken heel veel is. Om vervolgens weer terug te vallen in lege containerbegrippen die het unieke concept &Samhoudplaces moesten benadrukken en te verkondigen dat ze wereldwijd heel veel andere en gelijksoortige &Samhoudplaces uit de grond willen stampen.

Maar eerlijk gezegd, geloof ik het niet. Daar doet de zaak je teveel denken aan een onpersoonlijke hotellounge met een McDonaldsinslag.

&Samhoudplaces
Oosterdokskade 5
T. 020 2602094

O ja, ik zou het bijna vergeten: hoe was het eten? Subliem! Wij waren vooral onder de indruk van ‘Het Bos’, een dessert met chocolade en eekhoorntjesbrood.