Mijn culinaire bucketlist? Ik wil heel erg graag eten bij Massimo Bottura in het Italiaanse Modena, in zijn restaurant Osteria Francescana. Zijn ‘Oops, I dropped the lemon tart’, daar staat namelijk mijn naam op. Reserveren blijkt alleen minder eenvoudig: na vijf maanden proberen ben ik nog steeds niet ‘binnen’. Maar niet getreurd, de aanhouder wint (hoop ik), en gelukkig zijn er in en rond Amsterdam nog voldoende andere adressen die ook op mijn to-do-lijstje staan.
Een daarvan was Restaurant Aan de Poel. Met nadruk op ‘was’. Aan de Poel is namelijk van ‘bucketlist’ naar ‘hitlist’ verplaatst. Conclusie: Wat.Een.F*cking.Mooie.Zaak. (sorry voor deze Rumag-taal).
Maar laten we even een paar dagen terug in de tijd gaan. We schrijve de dato 7 mei, het weekend van Bevrijdingsdag. Het weekend dat al twee dagen lang als de allergrootste bevrijding voelt vanwege het zomerse weer waar we na maanden hopen, zeuren, piepen, klagen en wat-dan-nog-meer opeens onverwachts mee beloond worden. Het is einde middag en opeens besef je je dat je over anderhalf uur op het terras aan de poel aanschuift bij Aan de Poel, om daar een zwoele zomeravond lang te genieten van culinaire hoogstandjes van Stefan van Sprang en equipe. Inclusief champagne, wijnen en ja natuurlijk, een zonsondergang uit de boekjes. Geloof me, dan besef je je opeens dat het leven echt zijn mooie kanten kent en dat we die Italianen helemaal niet nodig hebben om van schone kunsten te genieten.
Het mooiste van Aan de Poel vind ik misschien wel dat het hier niet de gedoodverfde ‘one-man-show’ is van de superchef zelf. Nee, Stefan is zeer zeker wel aanwezig, heet toute-le-monde incluus ondergetekende hartelijk welkom alsof we er wekelijks aanschuiven, om vervolgens een podium te bieden aan de kundige jonge mannen en vrouwen, die even hard werken om je avond tot een grandioos succes te maken. Die je gerechten komen opleuken met een jasmijndressing of een boost komen geven met magnolia granite, die je mee op een verhalende wijnreis nemen aan de hand van Funky Girl’s Riesling en eindigen met een heerlijke Tokaj, of die je gewoon even komen verblijden met alle bonbons die er maar in de keuken te vinden waren omdat ze het gesprek zo leuk vonden (mede mogelijk gemaakt dankzij de twee patissiers aan mijn tafel).
Toen mij ooit verteld werd dat je Aan de Poel vooral op een zomerse dag op het terras moet beleven, had ik in de verste verte niet kunnen bedenken dat dit het was wat ik me erbij moest voorstellen. Als dit het begin van mijn zomer van 2016 was, dan mag ik in mijn handjes knijpen met wat er te wachten staat (ben een optimist: aan te vroeg pieken doe ik niet).
Voor alle ongelovigen ‘outthere’: vergelijk het effect dat een zomerse avond op dit terras heeft gerust met een vakantie ergens in Zuid-Frankrijk (of anywhere will do). Vanaf de eerste slok champagne was er alleen nog maar hier, nu en verder helemaal niets. Aan de Poel zal gegarandeerd even fenomenaal binnen zijn, maar buiten aan het water zelf beleef je het in superlatieven. Ik laat de foto’s verder boekdelen spreken, want de culinaire zonsondergang die ik hier meemaakte, is met geen pen te beschrijven.
Dus lieve Amsterdammertjes van me, pap aan met een meteoroloog, verhef buienradar tot je favoriete app, laat je tippen wanneer de eerste de beste zwoele zomeravond weer een feit is, bel Stefan en kornuiten of er plek is op het terras, neem een taxi naar ‘buiten de ring’ en ga een avondje sterren van de hemel genieten bij deze culinaire heer en meester.
Handweg 1 (Amstelveen)
