***lange introductie alert***
Ik ben dol op wijn. Vooral uit de Rhône. En met als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl de Condrieu. Al moet ik eerlijk zijn: van een wijn van minimaal 30-35 euro (inkoop!) mag je ook wel verwachten dat ‘ie heel erg lekker is. Voor hij/zij die nog nooit van deze wijn gehoord heeft even een kort-door-de-bocht wijnlesje: de Condrieu is een van de appellations uit de Rhône, waar alleen maar Viognier-druiven verbouwd worden. En alleen die druiven worden gebruikt voor deze goddelijke wijn.
Maar stel, je bent wijnboer in diezelfde regio en je hebt voorvaderen die niet bepaald strategisch getrouwd zijn. Oftewel: jouw Viognier-druiven staan net voorbij die vermaarde grenzen van dat Condrieu-gebied. Wat doe je dan? Gewoon door gaan met wijn verbouwen. Want ook daar kunnen heerlijke wijnen uit voortkomen. Ikzelf ben er dankzij een etentje bij Bruno, dé truffelkoning in Zuid-Frankrijk, achter gekomen dat de ‘gewone’ Viogniers meer dan de moeite waard zijn, en dat voor een fractie van het geld. Noem het een fenomenale slobber.
En dat weet ook horeca-Nederland. Zo zijn er in Amsterdam meerdere horecazaken waar ze bijvoorbeeld de voortreffelijke Viognier van het wijnhuis Yves Cuilleron op de kaart hebben staan. Lion Noir is er daar een van. In een woord: heerlijk. Heb ik ook in huis, en ben ik al jaren erg blij mee. Maar een nog grotere voorliefde (dankzij die mijnheer Bruno) heb ik voor het huis Paul Jaboulet Aîne. Sterker nog: sinds ik die wijn proefde in zijn restaurant maak ik een pitstop bij dit wijnhuis in de Rhône om de kofferbak vol te laden. En inmiddels bestel ik met hetzelfde gemak verschillende wijnen van dit wijnhuis gewoon online, en adviseer ik iedereen om dit vooral ook te doen.
Zijn Viognier was ik helaas nog niet eerder tegengekomen, want anders had ik die linea recta én voor het hele restaurant besteld. Hierbij moet ik wel zeggen dat ik nog nooit letter voor letter door de wijn-multomappen van menig sterrenzaken heen ben gebladerd; dit laat ik meestal aan de sommelier over.
Tot afgelopen week. Bij Ron Gastrobar Paris.
***einde intro***
De nieuwste zaak van Monsieur Bluee is sinds begin deze maand open, en dus heb ik een goede vriend opgetrommeld om samen met mij proef op de spreekwoordelijke som te nemen. En ik weet nu al dat ik terug ga komen, om drie redenen welteverstaan:
- Ik was zelf te laat, waardoor we iets minder uitgebreid konden tafelen.
- Mijn metgezel zag de escargots, de kikkerbilletjes en de boudin niet helemaal zitten, ik wel. Maar we hadden bedacht dat sharing wederom caring zou zijn.
- De Viognier. Van mijnheer Jaboulet Aîne. Pontificaal op de wijnkaart. Als huiswijn.
Nou, en vooruit, 4) het eten dat wij wel aten was oh-la-la, met precies dat beetje je-ne-sais-quoi dat ervoor zorgt dat je je even in Frankrijk waant.
Om verder kort te gaan: Ron Blaauw, ik hield al van je zaken, maar nu je deze heerlijke Viognier van mijnheer Jaboulet Aîne zo pontificaal op de kaart hebt gezet zou ik je bijna een aanzoek doen. Ik wist al dat je smaak had, want laten we wel wezen: je Franse klassiekers met jouw eigen twist zijn wederom op z’n Gastrobar’s ‘magnifique gastronomique’ te noemen.
Ik voorspel: binnen nu en een jaar is mijnheer Jaboulet Aîne een hitje in ons kikkerlandje. Zullen we er dus binnenkort maar eentje samen opentrekken om te proosten op dit succes? Ik heb voor de zekerheid alvast een palet besteld, maar anders heb jij er vast nog wel eentje in de koeling staan. Mag jij kiezen wat we erbij eten.
Kleine-Gartmannplantsoen 11A
PS: En Ron, mogen we je, naast je merveilleuze smaak voor wijn ook nog even complimenteren met de mensen in de zwarte brigade? Wat weten zij er – op ongedwongen manier – een feestje van te maken. Chapeau!
