Er wordt me wel eens gevraagd ‘hoe de sfeer is’ tussen bloggers. Gunnen we elkaar het licht in de ogen eigenlijk, doen we alles voor die ene scoop, of is het juist gewoon een grote ‘ons kent ons’? Gelukkig genoeg kan ik dan altijd zeggen dat het wat mij betreft vooral een ‘ons kent ons’ is, en dat er onderling nog altijd voldoende te gunnen valt. Ja, ’tuurlijk is het leuk als we die ultieme scoop hebben of ergens als eerste kunnen schrijven, dat zal ik zeker niet ontkennen. Maar ja, zeker als een blog niet je fulltime bezigheid is geldt die gouden regel: je kunt nu eenmaal maar op een plek tegelijk zijn.
In het geval van Ron Blaauw’s nieuwe zaak hebben we dus niet de scoop. Hoewel we als een van de eersten op openingsnight voet over de drempel mochten zetten, voelt het aan alsof we de laatsten zijn die er inmiddels over schrijven. Typisch gevalletje van ‘so much to do, so little time’. Hamvraag is in dit geval of de zaak het waard om er als Spuit 11 alsnog over te schrijven. Wat mij betreft een volmondig ‘ Ja!’.
Ik was al fan van Ron’s traditionele Gastrobar, en wil daar verder ook niet al teveel woorden aan vuil maken. Of je nu buiten op het riante terras zit voor een verkapte werklunch met lieve collega’s of je jezelf binnen voor een sharing = caring-dinner laat verwennen. En gelukkig heeft Ron dat zelf ook begrepen, en is dit ook het uitgangspunt voor zijn nieuwe zaak. Want er gaat nu eenmaal niets boven bijzonder lekker eten, tegen een ietwat normaler tarief dan je voorheen moest betalen voor een dinertje op niveau. En wat dat betreft laat het Oriëntale broertje/zusje dus niets te wensen over, en was het zelfs op opening night maar al te zeer goed toeven in de Kerkstraat. Adequate bediening, die zich losjes door de zaak voortbeweegt, een menukaart waar niet uit te kiezen valt in de meest positieve zin van het woord, en prima wijnen om het diner af te maken. Het was slechts de lichte spanning die van de gezichten van Ron en de entourage was af te lezen, die verraadde dat het misschien nog niet volledig ‘business as usual’ was. En dat is alleen al een dik compliment waard, want niets zo nerve-wracking dan een nieuwe zaak te openen terwijl heel de culinaire wereld over je schouder mee kijkt.
Het principe bij Oriental is vrij eenvoudig. Of liever gezegd, een-op-een vergelijkbaar met het principe uit Gastrobar nummer 1. Kleine, betaalbare gerechten, allemaal volledig Azie-infused met smaken die exploderen in je mond. Om volledig alleen op te peuzelen, maar die nog leuker zijn om te delen. Leuker? Ja, leuker. Omdat het je in staat stelt om velen malen meer gerechten van de kaart te proeven dan je ooit in je eentje op zou kunnen. Mijn score van de avond? Acht gerechten. En dan laat ik het heerlijke brekertje in de vorm van een ijsje bij de koffie nog even buiten beschouwing. Aanrader van de kaart: de dim-sum! Definitely de dim-sum. Want die gaan de standaarden die wij hier in ons kikkerlandje gewend zijn, volledig, driedubbeldwars te buiten (denk Sint Jakobsschelp!). En dan vervolgens de Dar Ha Tuo Si (a.k.a. garnalentoastjes). En de Char Siu (te lekker geroosterd vlees). En de Pai Kwat (spare ribs, off course!). En de… oh hell, ga het gewoon zelf proberen. Het is gewoon lekker!
Om kort te gaan: het was bijzonder om op deze manier een mijlpaal mee te mogen vieren. Vanaf de publieke zijlijn weliswaar, maar desalniettemin bijzonder om op zo’n avond er deel van uit te maken. Ik hoop dat er nog vele van dit soort avonden mogen volgen.
Kerkstraat 23
PS: De zaak is door de eerste verdieping vele malen groter dan ik verwacht had. Leukste plek om te zitten? Wat mij betreft sowieso beneden, al is het maar vanwege de leuke uitzichten op de drukte van de keuken. Vraag daar dus vooral naar bij het reserveren als je je plek in het restaurant liever niet aan toeval overlaat.
