Uitgelicht standaard

Na mijn periode op de basisschool, een elitaire school in oud-zuid, moest er gekozen worden wat mijn volgende stap zou zijn. Daar waar al mijn vriendjes met dubbele voornamen en kleurrijke bodywarmertjes richting het Barlaeus of Amsterdams lyceum gingen, besloot ik in de voetsporen van mijn vader en zus te treden en banketbakker te worden. Nu weet ik niet of jij weleens 25 kindertjes uit oud-zuid en 1 leraar uit een Vinex-wijk nabij Utrecht een melaatse heb zien aanschouwen. Zo niet: dat is een mix van meewarigheid, ongeloof (terwijl de cito uitslag toch echt geen hoogleraar voorspelde) en lichte hilariteit. Niet eerder in de geschiedenis van de school werd er een folder besteld voor de Sint Hubertus vakschool. Hij werd dan ook plechtig, als uniek exemplaar, uitgedeeld terwijl de klasgenoten gewoon een boekje van één van de lycea van de stapel konden pakken.

Maar het maakte mij allemaal niks uit, ik was trots en ging wat leuks doen! Ben de opleiding gestart en kwam inderdaad in een wat ander milieu terecht. De school staat in Bos en Lommer en m’n klasgenoten hadden geen dubbele voornamen. Vaak was dit al wel de derde of vierde school die ze bezochten, de meeste klasgenoten hadden ‘moeite met autoriteit’. En toentertijd was het devies al snel: ‘als je echt niet wilt deugen, dan wordt je maar kok of banketbakker’. En dan kwam je dus bij mij in de klas op de Hubertus of op de Berkhoff, meteen achter Dauphine.

Nu stomen ze op de Hubertus nog steeds leerlingen klaar voor een toekomst in de horeca en heeft de school ook vele talenten afgeleverd zoals bijvoorbeeld Lucas Rive (die onlangs nog een masterclass gaf aan het laatste jaar) en Ron Blaauw. Ze doen dat onder andere door lunches en diners te verzorgen om gasten te laten ervaren wat ze in de keuken klaarspelen en of de bediening al bijna klaar is voor een carrière in een topzaak. Aangezien ik na het ontvangen van mijn diploma, bijna 20 jaar geleden, nooit meer terug ben geweest en de Hubertus en de Berkhoff in september gaan fuseren en een nieuw pand tegenover de RAI gaan betrekken, leek het mijn zus en mij een mooie aanleiding om weer eens voet over de drempel te zetten, waarschijnlijk voor het laatst op deze locatie, om een hapje te eten en herinneringen op te halen.

De dinsdag die we gekozen hebben laat de lente zich van haar beste kant zien, het is aan het begin van de avond nog prachtig weer met veel zon en warm genoeg om op een terras te hangen. Ik was dan ook verbaasd om te zien dat het restaurant helemaal vol zat, terwijl ze geen terras hebben en je in een weinig inspirerende ruimte zit die vrij weinig gezelligheid uitstraalt. Maar goed, je betaalt 12,50 (!!!) voor een viergangen diner dus eigenlijk is het ook wel begrijpelijk dat ze vaak vol zitten.
We beginnen met de amuse, een soepje van doperwten met gerookte makreel en kervelschuim. Lekker maar enorm dik waardoor je lepel er rechtop in bleef staan. Wat heftig dus voor een amuse, maar goed. We gingen verder, het voorgerecht betrof een quiche van zalm met dille-knoflook mousse en kruidensla. Lekker! Toen was het even wachten op het hoofdgerecht, wij bestelden inmiddels onze tweede fles wijn. Bij herinneringen ophalen hoort nu eenmaal drank. En dat rappe tempo, dat is nu eenmaal een familie dingetje.

Het hoofdgerecht bestond uit gebakken maishoen met truffelsaus, ratatouille, fusili pasta, rösti koekje (beetje dubbelop, maar goed) en goed aangemaakte kropsla. De hoen is mals, de garnituur prima. Weinig op aan te merken.
Het meisje dat ons serveert is charmant, beleefd en doet erg haar best. Rond het dessert valt ze toch even uit haar rol en wordt ze wel erg amicaal en populair. Maar goed, ze zal pas een jaar of 15 zijn dus we zien het door de vingers. De dienstdoende leerkracht loopt rond en corrigeert waar nodig. Hij wijst het meisje bij ons aan tafel terecht (niet sjiek) omdat ze onze borden te royaal opschept. Volgens de leerkracht ‘draait alles in het leven om eenvoud en gematigdheid’. Dat hij die uitspraak doet, gestoken in een hysterisch wollen kostuum met donkergroene schotse ruit, doet ons de wenkbrauwen licht fronsen. Maar ach, wie zijn wij?

Het dessert bestaat uit een cocosbavaroise, ananasparfait en chocolade cremeux. Prima dessertje, weinig op aan te merken maar niet heel spannend.

Eindconclusie: je kunt iedere dinsdag en donderdag komen eten tussen 18.00 uur en 20.00 uur voor het belachelijk lage bedrag van 12,50 euro voor een viergangen diner. De kwaliteit is prima en zoals gezegd is het voor de leerlingen een goede manier om het vak te leren. Ga dus zeker eens langs voor een hapje, je hebt nog maar een paar maanden voordat ze verhuizen!

Reserveren: m.martins@hubertusvakschool.vova.nl