Voorjaar 2003. Het is een doordeweekse dag en mijn toenmalige geliefde neemt mij mee uit lunchen. De stadionbuurt door, via de Ceintuurbaan, over de Amstel, langs Hotel Arena en vervolgens Artis, op weg naar een plek die ik nog niet ken. Brouwerij ’t IJ, de Piet Hein tunnel in en weer uit, linksaf. Via een verlaten weg rijden we een braakliggend terrein op, met in de verte de eerste bouwselen van wat nu inmiddels bekend staat als IJburg.

Welkom bij Kaap Kot anno 2003. Een aantal bouwketen naast elkaar, met een simpele bar en wat tafels. Buiten wat houten vlonders die dienen als terras, en een klein improvisorisch strandje waar kinderen en honden evenveel genieten van het water. De kaart is simpel en je hoeft er vooral helemaal niets. Een nieuw stadstrandadres is geboren.

Maar niets is eeuwig. Kaap Kot 1 verdwijnt, want IJburg wordt steeds groter. Gelukkig verschijnt er Kaap Kot 2. Dit keer aan de Amstel, vlak naast de toren van Waternet. De perfecte aanlegsteiger, een grandioos uitzicht, en gelukkig nog steeds dezelfde bouwkeet. De kaart krijgt iets meer alure, de bediening wordt er alleen helaas niet beter op. Maar gezien de locatie zelf, nemen we dat keer op keer gewoon maar voor lief.

Mijn geliefde van toen is inmiddels mijn echtgenoot. En met lede ogen zagen wij deze winter de keet weer afgebroken worden. Vanwege de nieuwe bouw langs de Korte Oudekerkerdijk. De bediening zullen we niet missen. De salade met de Hollandse garnalen, en het adembenemende uitzicht over de Amstel de stad in des te meer.