Als import-Amsterdammer heb ik er even over gedaan om mijn favorietenlijstje samen te stellen. Inmiddels heb ik zo wel mijn voorkeuren, van heerlijke luxe tot de snelle hap. Maar net als de Romeinen een tijdje over de bouw van hun stad hebben gedaan, is dat culi-lijstje van mij ook een bundel van ervaringen door de jaren heen. En omdat er nu eenmaal niets zo veranderlijk is als de mens, is het hitlijstje dus bovenal, zoals ze dat in het werkende leven zo mooi bestempelen, dynamisch. Immers, niet alleen de smaak, ook de levensstandaard wil nog wel eens evolueren. Met als logisch gevolg dat er dus af en toe een voorkeurszaak van de favorietenlijst verdwijnt en langzaam in de vergetelheid geraakt.
Tot je er opeens weer aan herinnerd wordt. En ik spreek inmiddels uit ervaring wanneer ik zeg dat het op sommige momenten gewoonweg heerlijk is om juist die liefde opnieuw te ontdekken. Helemaal als het nietsvermoedend, halsoverkop en op een onverwacht moment gebeurt. Dus zo zette ik nog niet eens zo heel erg lang geleden voet over de drempel bij het Gasthuys. Een bruine kroeg annex eetcafé, dat bij de eerste oogopslag helemaal niet zo bijzonder lijkt. Maar waar bij mij m’n hart even een slag oversloeg.
Grotendeels omdat ik direct en met het grootste plezier van de wereld terug moest denken aan de vele avonden dat ik hier in mijn eerste – ik schat in – twee jaar van mijn Amsterdamse bestaan heb mogen doorbrengen. Waar ik voor mijn gevoel zomerse middagen lang op het terras heb gehangen, de UvA heb zien leegstromen, toeristen heb zien verdwalen richting rosse buurt, en de pleziervaart komend vanaf de Grimburgwal vanaf mijn terrasstoel in de zon volledig in de knoop heb zien raken vanwege de kerende rondvaartboten bij het Rokin. En waar het met een knorrende maag altijd genieten was van de meest simpele maar op een of andere 
manier daardoor gewoon fingerlicking goede spareribs. Soms afgewisseld door een sateetje. Maar altijd geserveerd met gewoon friet en de meest ouderwetse salade die je je maar kunt voorstellen. Inclusief dressing uit een flesje. Onmiskenbaar. En waar je vooral niet aan de wijn moest gaan, maar je het bier gewoon rijkelijk moest laten stromen.
En het allerleukste van het Gasthuys? Het heeft nog steeds al deze ingrediënten in zich. Voor de pretentieloze momenten in je leven is het hier dus stiekem geweldig. Al voel je je misschien ietwat minder jeugdig dan pak ‘m beet tien jaar geleden gezien de gemiddelde leeftijd van de huidige bezoeker. Maar laat dan dan ook het enige zijn. En dus meer dan de moeite waard van het bezoek.
Grimburgwal 7
