31 januari 2003. Amper klaar met de hotelschool. Tijd voor mijn eerste michelinervaring. Bij restaurant Vermeer. En ik val met mijn neus in de boter. Het is namelijk de dag na de jaarlijkse sterrenregen. Ontvangst in de keuken vanwege de net ontvangen tweede ster, aan de pas, inclusief een magnum champagne, schalen met mini-creuses en een stralende chef. Toen nog Pascal Jalhaij. Dat en de lunch die volgde, zorgde ervoor dat deze ervaring een lange tijd bovenaan mijn lijstje van mooiste culinaire ervaringen ever heeft gestaan.
14 november 2012. Ik ben aan het bijkomen van een tweede bezoek aan Vermeer, om kennis te maken met de schone kunsten van de nieuwe chef, Chris Naylor. En vond het doodeng. Hoe beangstigend is het om een uitnodiging te krijgen voor een hernieuwde kennismaking met ditzelfde restaurant, dat inmiddels onder leiding van Chris een hele nieuwe weg in geslagen is. Denk: seizoensproducten uit de regio. Want wat doe je als die herinnering aan die sterrenbeleving van vroeger voorgoed historie blijkt te zijn geworden? Als je daardoor op feesten en partijen nooit meer met glansogen de belevenis zal kunnen delen over deze bijzondere sterrenslag?
29 juni 2016. Voor iedereen die van sprookjes houdt: het is in 2012 he-le-maal goedgekomen. De lunch aan de Chef’s Table, de gerechten en vooral de verhalen van Chris ‘blew me away’. Sterker nog: ik heb het nog met regelmaat over die heerlijke spruit die ik geserveerd kreeg (not kidding!) Terwijl ik niet van spruiten hou. Kun je nagaan.