Van huis uit ben ik – net als waarschijnlijk de rest van de wereld – opgegroeid met de standaard huisgesmeerde bammetjes als lunch. Varierend van wit tot bruin, belegd met zoet of hartig. En wanneer het oud was, omgetoverd in wentelteefjes. Maar op reguliere schooldagen simpelweg verpakt in ofwel het muffig ruikende en vooral platgewalste boterhamzakje ofwel, of misschien nog wel erger, in de boterhamtrommel. Die ook vaak wat minder fris rook. Zeker wanneer je hem pas na twee dagen uit je schooltas haalde. En waardoor het zorgvuldig opgebouwde imago (toentertijd nog extreem belangrijk) in een keer teniet gedaan kan worden.
Gelukkig heb ik de boterhamzakjes en -trommels op vrij jonge leeftijd, en inmiddels dus al jaren geleden achter me gelaten (mede mogelijk gemaakt door de roze koeken uit de kantine zo begin middelbare schooltijd). En lunch ik al helemaal sinds mijn werkende bestaan vooral goed, lekker en met verve. Je zou het eigenlijk mijn hobby kunnen noemen. De enige downside van zo’n petproject is dat je het vaak naast je werk, ergens in je sociale leven erbij moet proppen. En dat je er dus vaak helaas niet
dagelijks mee bezig kunt zijn (hoewel, in gedachten kun je een eind komen). Dat betekent dus dat dagelijks aanschuiven voor een meer-gangen momentje bij de Ron’s van deze wereld, inclusief dat heerlijke glas wijn, er simpelweg lang niet altijd in zit, wat mijn eerdere blogs ook doen vermoeden. Er moet immers ook gewoon gewerkt worden. Ook door mij. En dus moet ook ik ondanks deze passie net als de medemens gewoon genoegen kunnen nemen met een simpel bammetje, bolletje of pistoletje. Dat je op een holletje naar binnen werkt. Uit het knuistje, uiteraard. Veelal met goudeerlijk, oer-Hollands beleg.
Maar gelukkig: ook dat kan op zijn tijd namelijk best lekker zijn. Verandering van spijs doet immers eten. Zeker wanneer je in de buurt bent van de Negen Straatjes. Want in dat geval moet je eens een bezoek brengen aan de broodjeszaak Hartenkaas. Die met zijn ruim twintig jaar bestaansrecht overigens en ondanks dat de naam doet vermoeden ‘veeeeeeeel meer is dan kaas’. Want naast kaas hebben ze hier ook de simpele gezond-variant en het bekende broodje bal. En bovendien hebben ze bij deze iconische zaak ook heel veel minder voor de hand liggende variaties op de menukaart staan. Inclusief de meest geweldige namen die je eerder aan de hoofdpersonages uit
een slechte onderwereldfilm doen denken. Denk aan ‘De Dubbel’ (rosbief, bacon, avocado, tomaat, sla, pijnboompitjes, kappertjes, roomkaas en bieslook). Of ‘De Heeren’ (kalfs- en kiprollade, tomaat, sla, mandarijn en kerriesaus). En als klap op de vuurpijl ‘De Martino’ (filét americain, ei, sla, tomaat, augurk, tabasco, ketchup en mosterd).
En zo is er dus altijd en voor ieder wat wils. En dat is te merken. Want het is druk in deze zaak tijdens lunchtijd. Inclusief vaste gasten uit de buurt die hun (misschien wel dagelijkse?) bestelling komen ophalen. En die ondanks de drukte toch ook binnen no-time weer leeg is, dankzij de snelle smeerkunsten van de eigenaar en zijn personeel. Maar hoelang je wachttijd ook zou mogen zijn bij Hartenkaas, na een broodje naar binnen te hebben gewerkt weet je een ding zeker. Dankzij de royale hoeveelheden op het stokje, kun je er de komende paar uur in ieder geval wel weer tegen aan.
Reestraat 19
