Oe… wat hou ik toch van Vlaanderen. Nadat ik een lange dag een training gaf in de buurt van Antwerpen, reed ik opgewekt richting Nederlandse grens. Van zo’n dag én van de wetenschap dat je in Vlaanderen bent, krijg je trek.

In Nederland zou ik de pompstation winkel inrennen en een driehoekige sandwich snel en met spijt wegstampen.  Je kent ze wel, sandwiches die sappig blijven door de grote hoeveelheid mayonaise.

Maar ik was in Vlaanderen waar het eten lekker is en de buiken omvangrijk zijn. Even twijfelde ik of ik zou afslaan bij de E10 Hoeve. Ze serveren daar lekkernijen als kalfszwezerik. Ooit genoot ik er van een van de lekkerste Sabayons ooit. Maar ach, voor een snelle hap voor de eenzame reiziger is dat wellicht wat overdone.

Ik besloot toch maar even snel mijn honger te stillen bij tankstation Minderhout, alwaar ze een typisch zelfbedieningssnelwegrestaurant hebben. Als je daar met je dienblaadje je flesje water uit de koelkast haalt verwacht je niet een culinaire belevenis. Maar gelukkig stond er achter de balie een Vlaamse dame waarvan je verwacht dat ze op zondag de lekkerste maaltijden voor haar kleinkinderen bereid.

Hoewel de mosselen met friet mij flirtend aanstaarden, koos ik een andere klassieker. Steak Pepersaus, frietjes en sla. En wat die bonma (grootmoeder in het Vlaams) op zondag op het bord van haar familie tovert, lag nu op mijn bordje te pronken. Wat een topsteak. Rood zoals ik ‘m echt wilde van fantastische kwaliteit. Ach het pepersausje kreeg een 7, maar de 10 voor de steak maakt toch een gemiddelde 8,5.

Where ever you go, go Texaco… althans in Vlaanderen dan.