Een afspraak maken met mij, voor een kop koffie/thee, lunch, borrel of wat dan ook in de Amsterdamse horeca is eigenlijk helemaal niet leuk. Het eerste wat ik namelijk roep is dat ik dat alleen op de voorwaarde doe dat ik op de locatie is waar ik nog nooit ben geweest. Tot zover de hartelijkheid. En vooral de mensen die hechten aan hun vaste stek, kijken mij op dat moment met lede ogen aan, halen schoorvoetend hun schouders op en laten mij dan maar een suggestie doen. Waarbij ik mij op mijn beurt laat leiden door het nieuwste van het nieuwste, of mijn gebruikelijke ‘horeca-to-do’ list af ga. En dat laatste is nou precies wat me vorige week ook weer overkwam.
Een aantal jaren geleden heb ook ik in een romantische bui een bezoekje gebracht aan de tourist trap die Venetie heet. Inclusief de bekende Brug der Zuchten, een fles veel te dure Prosecco (maar wel met privé-pianist) op het San Marco-plein, en slenteren door de wirwar aan steegjes en kanalen. En natuurlijk eten. Veel eten. Met als bijna dagelijks hoogtepunt een korte stop bij de ietwat tacky koffiezaak annex bierkroeg op de hoek naast het hotel. En dat alles voor de Tramezzini. Twee kleffe witte bammetjes (zonder korstje!) met heel veel, maar dan ook echt heel veel beleg ertussen. Heerlijk!
Zo blij als een kind was ik dan ook toen ik hoorde dat Il Tramezzino zijn deuren opende. Jaren geleden. In een van de foodie-walhalla-straten van Amsterdam (aka de Haarlemmerstraat). En sindsdien heeft deze zaak op mijn to-do-lijst gestaan. Jaren lang. Tot vorige week. Dankzij een vriendschappelijk zakelijke koffiedate. En als uitzondering op mijn regel denk ik dat ik nog wel eens terugkom. Om het dit keer niet bij een heerlijke cappuccino te laten maar ook mijn tanden weer in tramezzini te zetten. Voor een vleugje Venetië in het Noorden.
Splendido!
Haarlemmerstraat 79
