Er zijn zo van die restaurants waar je al jaren langs fietst, registreert dat ze er zitten, maar waarvan het nooit in je hoofd opkomt om daar over de drempel te stappen. Om allerhande redenen. Ik heb dat vooral met restaurants rondom belangrijke uitgaansplekken, zoals het Concertgebouw of Carré. Door de publiekelijke promotie van zogenaamde concertmenu’s (3-gangen voor zo’n E. 30), waarbij er gegarandeerd wordt dat je voor 20.00 uur weer buitenstaat, haak ik namelijk altijd af. Want ik vind persoonlijk niets frustrerenders om lekker te tafelen in een gezellig, vol restaurant, en om er na het vorgerecht achter te komen dat driekwart van de aanwezigen opstaat, betaalt en de zaak verlaat voor een klavierconcert. De stilte na deze concertstorm wordt in negen van de tien gevallen namelijk nooit meer goed gemaakt.

Om deze reden was ik dus ook nog nooit binnengeweest bij Brasserie Keyzer. En misschien ook wel door de metamorfoses die ik het restaurant de afgelopen jaren heb zien doormaken. Van een stoffige, oubollige gelegenheid tot een geheel nieuw interieur dat onbewust toch iets nietszeggend houdt. Dat wil zeggen: het zou in elke plaats in Nederland niet misstaan. Des te leuker was het om daar laatst voor een zakenlunch alsnog binnen te gaan.

Bij binnenkomst vallen er twee dingen op: in de eerste plaats de pogingen om over te komen als een typische Franse brasserie. Zo mag je niet zomaar overal aanschuiven, maar wordt er door de maitre (eveneens van Frans norsige kwaliteit) een tafel toegewezen. En ten tweede het leeftijdsniveau van de gemiddelde bezoeker. Vergelijk het met het winkelend publiek op het Gelderlandplein in Amstelveen. Vooral witgrijzig en netjes gecoiffeerd.

De menukaart van Brasserie Keyzer is zoals je zou verwachten van een dergelijke horecaonderneming: franse klassiekers als escargots, steak tartare en consommés van waterkers als voorgerecht, en slib- of zeetong en entrecote als hoofdgerecht. De Hollandse nuchterheden op de kaart halen het Franse imago jammergenoeg wat naar beneden; de waldkornbroodjes, roereieren en ciabatta’s zouden wat mij betreft linea recta van de kaart geveegd mogen worden. Hoewel er verder op de gerechten qua presentatie niet veel op aan te merken is, is de smaak net als de inrichting een beetje flauw en niet bepaald voorzien van een wow-effect. De service verloopt soepel en op tempo wat zeker niet vervelend is voor een zakenlunch. Vooral de maitre lijkt niet uit zijn rol te vallen en zou zo naar Parijs afgevoerd kunnen worden: een tikkie hierarchisch, ongeinteresseerd en vooral niet de allervriendelijkste.

Conclusie: komen we er nog een keertje terug? Waarschijnlijk niet. Wat dat betreft is er in Amsterdam nog veel en veel meer leuks te ontdekken. Maar mocht je nu nog een tentje zoeken voor het klavierconcert begint: bestel dan vooral een flesje rosé ‘Aix’, een van de beste rosé’s die ik ooit gedronken heb.

Brasserie Keyzer
Van Baerlestraat 96
T. 020 6751866
www.brasseriekeyzer.nl
Follow my blog with Bloglovin